cogne

Èn årtike di Wiccionaire.

Walon (Rifondou)[candjî]

Etimolodjeye[candjî]

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « cogne », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje[candjî]

Sustantif[candjî]

singulî pluriyal
cogne cognes

cogne femrin

  1. manire d’ esse, difoûtrinnmint, d’ ene sacwè.
    • On-z imprimrè so foye di cogne A4.
    • —Tins, atrape, Beau Nuage!!
      Patch! ine savate après l’ sôlêye. Ci fout l’ signâl, èt les hèrvês di totes les cognes aplovît so li s’crène dè pauve potince, qui n’ sét wice si hèrer èt houkî s’ feumeJoseph Vrindts, Tot tûsant (1924), Beau nuage, p.300.

Sinonimeye[candjî]

Omofoneye possibe[candjî]

  • /kuɲ/ /kɔɲ/ : cougn (cougnet d’ bwès u d’ fier)
  • /kuɲ/ : dji, i, ele cougne, ti cougnes (do viebe « cougnî », fé l’ amour)

Ortografeyes[candjî]

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes[candjî]

manire d’ esse, difoûtrinnmint, d’ ene sacwè

Francès[candjî]

Etimolodjeye[candjî]

Do viebe « cogner ».

Codjowa[candjî]

cogne

  1. indicatif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
  2. suddjonctif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
  3. kimandeu prezintrece, deujhinme djin do singulî, fôme camaerådrece, do viebe « cogner ».