djuner
Apparence
Etimolodjeye
[candjî]Tayon-bodje latén « ieiunare » (minme sinse).
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /d͡ʒy.ˈne/ /d͡ʒɛ.ˈne/ /d͡ʒy.ˈnɛ/ /d͡ʒøː.ˈne/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /d͡ʒy.ˈne/
- Ricepeures : dju·ner
Viebe
[candjî]Djin et tins | Codjowa |
---|---|
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | djune |
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | djunez |
Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | djunans |
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | djunnut |
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | djunrè |
Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | djunéve |
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | djune |
pårt. erirece (dj’ a, vos av) | djuné |
Ôtes codjowaedjes | come bouter |
djuner
- (v. sins coplemint) ni nén magnî sol tins d' ene termene.
- Li ci k' overe ni sondje waire nén a djuner. — Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), "Bon cour ni pout minti", p.74 (fråze rifondowe).
- (v. sins coplemint) (mot d’ rilidjon), (mot d’ medcén) ni rén magnî po des råjhons rlidjeuses ou dzo l' ôre d' on méde.
- Li Bon Diu a djuné cwarante djoûs. — Motî Forir (fråze rifondowe).
- Djuner par ôre do docteur. — Motî Forir (fråze rifondowe).
- (v. sins coplemint) moens magnî, si spani di sacwants féns mets so l' cwareme.
- Djuner tot l' cwareme. — Motî Forir (fråze rifondowe).
Ratourneures
[candjî]- fé djuner : meskeure l' amagnî.
Parintaedje
[candjî]Contråve
[candjî]Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
E rfondou walon :
Ôtès ortografeyes (avou des sourdants nén rkinoxhous) :
- djunè : C
Ratournaedjes
[candjî]ni rén magnî po des råjhons rlidjeuses, dzo l' ôre do docteur