eriter
Walon (Rifondou)[candjî]
Etimolodjeye[candjî]
Tayon-bodje latén « hereditare » (minme sinse).
Prononçaedje[candjî]
- AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɛ.ʀi.te/ /ɛ.ʀi.tɛ/ /ɛ.ʀœ.te/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɛ.ʀi.te/
- Ricepeures : eri·ter
Viebe[candjî]
| Djin et tins | Codjowa |
|---|---|
| Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | erite |
| Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | eritez |
| Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | eritans |
| Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | eritnut |
| Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | eritrè |
| Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | eritéve |
| Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | erite |
| pårt. erirece (dj’ a, vos av) | erité |
| Ôtes codjowaedjes | sipepieus tåvlea |
eriter
- (v. å coplemint nén direk eployî avou li dvancete « di ») riçure (ene sacwè) d' ene djin k' est moite.
- Tûtûte, valet, c' est mi k' erite des tchamps da Noneye. — Auguste Laloux, Mi ptit viyaedje des ans å long (fråze rifondowe).
- Dj' a des pårcions dvin les minres do Catanga, et Victor eritrè d' ene pårt des accions. — Émile Sullon (fråze rifondowe).
- Gn a nén todi grand tchoi a-z eriter. — Maurice Colombin (fråze rifondowe).
- (v. å nén dit coplemint) riçure les béns d' on moirt, d' ene moite.
- T' es ddja on fertiyant, ti : papî u nén papî, c' est mi k' erite. — Auguste Laloux, Mi ptit viyaedje des ans å long (fråze rifondowe).
