Aller au contenu

mônêye

Èn årtike di Wiccionaire.

Sustantif

[candjî]

mônêye femrin

  1. çou k' on moenne å molén, u k' on ndè ramoenne.
    • S’ i n’ a nén sognî s’ mônêye,
      Cwand les mônîs tapèt djus,
      I tome a schate di fornêyes. Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Terza Rima », 1923, p.42 (fråze rifondowe).
  2. (pa stindaedje do sinse) cwantité d' farene po fé on cujhaedje.

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
mônêye