eviè

eviè / evier (divant on prono u èn adviebe å mierpî) [divancete]

1. (divant on coplemint d' plaece) mostere on movmint did ci å lon. Il est evoye eviè l' Dodinne. (J. Coppens). F. vers, du côté de. Contråve: aviè. >> evier ci, evier la: avår ci, avår la. F. dans ces environs. >> wangnî aviè; u aler eviè: aler do costé di. F. se diriger vers.

2. diviè (a pô près å moumint di). C' esteut eviè shijh eures del vesprêye. I vénrè eviè nouv eures. Dj' endirè eviè Påke. Nos ndirans eviè l' nute (F. Deprêtre et N. Nopère). F. vers, à l'approche de.

Etimolodjeye: bodje viè, betchete e-.

| eviè di [divancetire] eviè (divant on coplemint d' plaece). Eviè d' tola, c' est l' Prûsse (ramexhné pa J. Haust). F. de ce côté.

Mots d' etroclaedje :

• eneviè
• edviè
• pa-eviè

Omonimeye :

• evier (o.n.; laid costé)

---

• Dipus d' racsegnes so les dvancetes
• "Eviè Nonne", tite d' ene ramexhnêye di noveles da Lucyin Mahin