disclin

Èn årtike di Wiccionaire.

Walon (Rifondou)[candjî]

Sustantif[candjî]

singulî pluriyal
disclin disclins

disclin omrin

  1. si dit d' ene sacwè ki discrexhe, ki baxhe.
    • I dvént vî, il est so s' disclin.
    • Mins s' soû a d'meuré assîte (...), an r'wêtant l' solia à s' disclin èt tot sondjant al pitite Alice èt à totes sès mèrvèyeûzès paskéyes (...). Bernard Louis, Lès paskéyes d'Alice è payis dès mèrvèyes, 2019, p. 131.
    • Dandjureû qu' cès vîyès-ûsances-là on faît leû dêrène bauye au djoû d'audjoûrdu! Là d'dja pus d' cint-z-ans qu'èlle èstin.n' su leû disclin. — François Marot, Li Sint Grégwâre, c'èsteûve li fièsse dès scolîs, Les Cahiers Wallons, 2024,  2, p. 46.

Ortografeyes[candjî]

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes[candjî]

çou ki discrexhe
esse so s' disclin