Aller au contenu

djén

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Tayon-bodje latén « jân » ; mot cité dins l’ FEW 16 280a.

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
djén djéns

djén omrin

  1. longue rindjeye di dinrêye (petråle metou al tere ou so on toet (strin d’ soele).
    • Å pî des teres al berdouye, padzo l’ plouve et l’ grand vint d’ octôbe, sins rén po s’ mete a houte, dimorer a baxhe-dos, råyî ene a ene les petråles, côper les colets avou des mwins froedes come des mouzons d’ tchén et k’ on n’ sint pus, et fé des djéns, des djéns, ossu long k’ des djoûs sins pwin. Louis Marcelle.
  2. roye di semaedje.
  3. (mot des cotlîs) longou pårtchet.
    • E bwès, tot crexhe a djéns cwand l’ esté l’ rischandixhLouis Lagauche, «Li ptit hierdî», Tchant V, Li r’mwérd (fråze rifondowe).

Omofoneye possibe

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Li mot n’ est nén dins : S117

Ratournaedjes

[candjî]
longue binde di betråles ou ôte dinrêye
longou pårtchet