grangrin

Walon (Rifondou)

Sustantif

grangrin omrin

1. u

grangrinne [f.n.]

1. maladeye la k' des pårteyes do coir morèt, et dvèt esse côpêye evoye.
   • Cwand on l' a rtrové, elle esteut al moirt; li grangrin s' aveut metou el djambe.
   • Li grand Dèdè aveu-st on pî rognî pal grangrinne — Ernest Benoit (fråze rifondowe).
   • Mins asteure, li vî tchinne sint l' moirt dins ses mimbes pal grangrinne (J. Boucher).

   F. gangrène.

Disfondowes: grangrin.ne, grongrin.ne, grangrène

Etimolodjeye: calcaedje riwalonijhî (avou on ristitchî R) do F. gangrène (minme sinse), avou candjmint d' djinre, poy pus tård ricopiaedje do djinre do francès.

---

• Dipus d' racsegnes sol grangrin