kekene

Èn årtike di Wiccionaire.

Walon (Rifondou)[candjî]

Etimolodjeye[candjî]

Ridoblaedje di kene.

Prononçaedje[candjî]

Sustantif[candjî]

singulî pluriyal
kekene kekenes

kekene femrin

  1. seke del feme.
  2. djinti mot d’ atôtchance a ene pitite båshele.
    • Èm pitite kekene, èm kekene di boure !
  3. grandiveuse comere.
  4. håsse di s’ ripoizer.
    • Avou ces tcholeurs la, dj’ a ene kekene di tos les diåles.
  5. ome ki n’ est bon a rén, k’ a fé des mwais toûs.
    • C’ esteut ces kekenes la, ki carotént todi avå les bwès, k’ alént piyî les tindreyes. Lucyin Mahin.

Ratourneures[candjî]

  1. fé des ouys di kekene di poupousse F. Lancer des regards langoureux, suggestifs.

Sinonimeye[candjî]

Mots vijhéns[candjî]

Sipårdaedje do mot[candjî]

w. do Coûtchant, w. do Mitan, Årdene nonnrece

Ortografeyes[candjî]

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes[candjî]

seke del feme
djinti mot d’ atôtchance a ene pitite båshele
grandiveuse comere
håsse di s’ ripoizer
ome ki n’ est bon a rén, k’ a fé des mwais toûs