disbourleure
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal |
|---|---|
| disbourleure | disbourleures |
disbourleure femrin
- rascråwe, maleur k' on n' s' î atind nén.
- Roter, les djins? Vorer d' ene disbourleure a l' ôte! — Émile Gilliard (fråze rifondowe).
E cisse pådje ci, n’ a pont d’ ratournaedje pol mot. El pôrîz radjouter, s’ i vs plait ? Come çoula, l’ årtike rissereut d’ adrame.