fougnire

Walon (Rifondou)

Sustantif

singulî	pluriyal
fougnire	fougnires

fougnire femrin

1. plaece tote coudzeu cou dzo, k' on-z î doime.
   • Et l' nute arivéve; li Xhalé, moirt sô, esteut co so les voyes; i parvineut kécfeye disca s' fougnire, dins l' cabane di Perwé, mins li pus sovint, on l' trovéve clintchî dins on fossé del voye — Édouard Laurent, Les Cayés walons, l° 8/1937, p. 117 (fråze rifondowe).

Ratournaedjes

fayeye plaece k' on-z î dmeure

• Francès : antre ^(fr), taudis ^(fr)