Aller au contenu

twelete

Èn årtike di Wiccionaire.
Loukîz eto : twèlète, toelete.

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
twelete tweletes

twelete femrin

  1. tot çou k' on fwait po s' rinde prôpe et gåy et s' mostrer åzès djins.
    • Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
      Mins, mi, l’ djoyeusté di mi åme, c’ est l’ twelete. Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "L’awoureux Colas" (fråze rifondowe).
    • On rdjet di s' loumire candje tote vosse twelete,
      Vos vs fjhoz bele come l' ôr ou claire come l' årdjint. Louis Lagauche, L'aimant, Tchanson po l’êwe d’Oûte, (1947), p. 156 (fråze rifondowe).
    • Les djins ki sont-st åtoû do lét ont fwait leu twelete eto. Louis Lecomte, Ramâdje.
    • Ele n' est nén po les tweletes et po shure li môde, hê, leye. Motî Gilliard.
  2. (mot do bastimint) plaece arindjeye esprès po les djins aler fé leu ptite et grande comission (pixhî et tchire).

Ratourneures

[candjî]
  1. fé s' twelete ou twelete
  2. ele fwait s' twelete divant d' sôrti: si dit d' ene båshele ki tådje po vni å monde.
  3. poirter twelete
    • A Lidje, les djins m’ l’ ont raconté,
      Ele poite twelete ! Joseph Mignolet, « Li Vwè dè Clokî, 1926, p.20 (fråze rifondowe).
Ortografeyes
[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
operåcions po-z esse bén prôpe
plaece arindjeye po aler fé ses dandjîs