efoncer

Walon (Rifondou)[candjî]

Etimolodjeye[candjî]

Do viebe « foncer », avou l’ betchete « e- » des viebes

Ome e mitan efoncé dvins les sankisses
Djezus saetchant foû Pire k' efonce e l' aiwe

Prononçaedje[candjî]

AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɛ.fɔː.se/ /a.fɔ̃ː.se/ /ɛ.fɔ̃ː.se/ Prononçaedje a radjouter
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɛ.fɔ̃ː.se/ 
Ricepeures : e·fon·cer

Viebe[candjî]

Djin et tins	Codjowa
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’)	efonce
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs)	efoncez
Cåzants Ind. pr. (nos, ns)	efonçans
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle)	efonçnut
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’)	efonçrè
Cåzant D.I.E. (dji, dj’)	efoncéve
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’)	efonce
pårt. erirece (dj’ a, vos av)	efoncé

efoncer

(v. sins coplemint) aler eviè l' fond.
- on-z efonce e sankisse
- efoncer dins ene fagne
- Dji m’a ’ne fèy’ assiou è polî èt dj’ sintév’, hin, qui les pîds di m’ tchèyîre èfoncît è tére, tot bin doûçmint, come divins dèl sirôpe— Joseph Vrindts, Tot tûsant (1924), Li Polî da Mignolet.
(v. sins coplemint) (pus stroetmint) afondri.
- li bwès n' efonce nén e l' aiwe
(viebe å coplemint) tchôkî eviè l' fond.
(viebe å coplemint) (pus stroetmint) ahiver on på e tere.
- Tote li vesprêye, dj' avans fwait des trôs avou l' grosse haminde po-z efoncer les pås a grands côps d' masse tinkyî et clawer les fis d' ronxhes — Georges Pècheur (fråze rifondowe).
(viebe å coplemint) drovi, dishaler waeraxhmint.
- efoncer èn ouxh
(viebe å prono) si winner eviè l' fond.
- Saetchîz-m' foû do sankisse di sogne ki dji n' m' efonce — Jean Bosly, ratournant L' imitåcion d' Djezus-Cri.
- Tot seu po m’ efoncer dins m’ pîce d’ avoenne ; dji so binåjhe ; li solea lût sol rîsse — Jean Guillaume (fråze rifondowe).
- Adon l' moteur foircixh; i petårdêye, hansixh, boerlêye; li batchea monte et s' implixh d' årzeye, la k' s' efoncèt les lujhantès brokes d' acî emantcheyes sol boird — Louis Lagauche, "Li hatche di bronze" (1937), p. 48 (fråze rifondowe).
(viebe å prono) si winner e cour d' ene sawice.
- Cwitant l’ campagne po trover d’ l’ ombe,
  Divins l’ zûnaedje do grand bwès sombe,
  Dji m’ efonça tot m’ pormoennant
  — Martin Lejeune, "L’amour vint dè passer", dins « L’année des poètes » (1892), p. 230 (fråze rifondowe).