Aller au contenu

corote

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje « xhorote » avou l' assaetchance di « cori ».

Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.

Sustantif

[candjî]

corote femrin

  1. pitit royon ki l' aiwe î court.
    • Vos dirîz, tot l’ veyant roter,
      K’ i va fé ene pertinne el corote Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.37, “Sau d’ Jôye” (fråze rifondowe).
    • On côp, c' esteut l' årmêye kel rindeut patriyote;
      Il eviyive ces la ki n' loumént nos piyotes
      Et k' maneuvrént sol rowe dizo l' ouy d' on sordjant.
      Ou c' esteut l' gårde civike, kel tchôkive el corote
      Po dner plaece ås tabeurs ki fjhént des rantamplans !
      Louis Lagauche, "Li ptit hierdî" (1926), p. 114 (fråze rifondowe).
    On dit eto: xhorote.
    F. caniveau.
  2. (foidjreye) (pus stroetmint) royon voyî l' fier fondou.
    • L' ovraedje kiminça dzo li cmandmint do mwaisse,
      Les corotes l' amoennît, li botaye l' avala,
      Li fôr el restchåféve et l' pilon l' sipråtcha !
      Louis Lagauche, "L' inmant", Li hôt-fornea, (1947), p. 94 (fråze rifondowe).

Mots d’ aplacaedje

[candjî]

tchén d' corote

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :