djouguete
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal |
|---|---|
| djouguete | djouguetes |
djouguete femrin
- (no d’ mestî) feme ki shût l' årmêye, po-z î fé les ovraedjes di manaedje.
- Emile Colot, ki s’ aveut-st egadjî dins l’ årmêye francesse, si rtrouve Holandès; i rwangne si novea payis, tot rpassant pa l’ Iye Corsike; mins il î rtrouve ene djouguete, Bizete, k’ esteut avou lu e l’ årmêye — Li Rantoele, l° 102, p. 19-20.
- djonne feye waire serieuse, todi mousseye a dimegne, et ki rnake so l' ovraedje.
- Nos viyaedjes sont ouy rimplis d' sotès djouguetes ki vnèt del veye — E200]] (fråze rifondowe).
- Å cminçmint, dis-dj', nosse djonne djouguete,
N' aveut nén l' air do raetchî dssus:
Ele si håynéve prôpe et schayete
Sol coine di s' soû, djusse å droet d' lu— Henri Simon, "Fåt bate li fiér tant qu’il èst tchaud" (1884) (fråze rifondowe). - Miyete a tofer fwait l' djouguete, mins ça n' a måy sitou foirt lon, rapåjhtez vs ! — Jenny d'Inverno, dins L' iye ås gades, p. 43 (fråze rifondowe).
Sipårdaedje do mot
[candjî]Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
[candjî]feme ki shût l' årmêye
Francès : cantinière (fr)
djonne feye waire serieuse
- Francès : jeune fille vaniteuse (fr), superficielle (fr)