si dispiter

Walon (Rifondou)

si dispiter

ès dispiter

s’ dispiter

Etimolodjeye

Aplacaedje prono « si » + viebe «dispiter».

Viebe

si dispiter (viebe å prono nonlôtrece)

1. èn nén esse d' acoird, eyet s' dire des metchantès paroles.
   • Deus araedjîs, tot s' dispitant
     Po s' côper l' gueuye vont a l' Bovreye ;— HFbl, Po beûr on kô al fiess, 1843, p.22 (fråze rifondowe).
   • Ådvins do teyåte, on s' dispite,
     On s' acaimreut cobén. — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Les artistes" (fråze rifondowe).
2. (viebe å coplemint) voleur s' acweri d' ene sacwè ki n' pout nén esse da tertos.
   • Et, so l' plaece k' i crexha, k' i vica, k' i mora,
     Si dressa, come ene tour, èn adjeyant moncea
     D' horons, d' plantches et d' waxhlins, k' les martchands s' dispitît… — Henri Simon, "Li rvindje di l' åbe" (fråze rifondowe).

Sinonimeye

si margayî; Loukîz a : « si margayî »

Ratournaedjes

si dire des metchantès paroles Loukîz a : si margayî

• Francès : se disputer ^(fr)