Aller au contenu

dissonter

Èn årtike di Wiccionaire.
Sipotchåve voyale Sipotcheye cogne
dissonter
/dis/
dsonter
/ts/

Etimolodjeye

[candjî]

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « dissonter », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje

[candjî]

Viebe

[candjî]

dissonter (1ire troke) (codjowaedje)

  1. (viebe å coplemint) sitramer des gotes di sonk so (åk, ene sakî).
    • Il aveut l’ vizaedje tot dsonnté. Motî Haust (fråze rifondowe).
  2. ((viebe å prono)) si taetchî avou des gotes di s’ sonk.
    • I s’ dissonnteye tot. Motî Haust (fråze rifondowe).
    • Li vèye a dès spènes tot parèy
      Qui l’pus bèle dès rôses florèyes,
      Et lès p’tits boneûrs qui n’gostans
      Ni s’lèyèt côper qu’tot nos d’son-n’tant
      — Émile Wiket, Fruzions d' cour, p.149.

Parintaedje

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
  1. Eployî come pårticipe erirece, mins k’ est l’ minme ki l’ infinitif.

Ratournaedjes

[candjî]
dissonter
si taetchî avou des gotes di s’ sonk