Aller au contenu

adjint

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Calcaedje do francès « agent » (minme sinse).

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
adjint adjints

adjint omrin

  1. (no d’ mestî) ome del police, ou d' on mestî aprepiant.
    • Ureuzmint k’ èn adjint d’ police
      Moenna nos deus femes å violonJoseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.36, “Battaye di Feumme !” (fråze rifondowe).
    • Li sordjant et èn adjint avént såté a tchvå et il avént prins ene triviesse e shuvant dins l' minme direccion Gaston Lucy (fråze rifondowe).
    • Ces merçunaires la, on lzès lome toursiveuzmint, pa des côps "civils", u " adjint d' surté ", mins i fjhèt a pô près les minmès bouyes ki les sôdårds di l' årmêye.
    • Asteure (estô des tchampetes), c’ est des adjints d’ cwårtî et minme, des côps k’ i gn a, des bénvlants; et co minme des fliketes (Jean-Marie Otjacques).
    • Pwis ç't-ome-là m' veût vol'tî!…
      I m' ruvint mî k'lès-ajants d' police…
      Cès hâspleûs-là, vou-dj' dire, dj'ènn'a sopé
      Duspôy l'istwêre, chal, ku dju v' va raconter
      Camille Gaspard.
  2. (mot d’ medcén) vicante sacwè k' est cåze d' ene maladeye.
    • Efouwer, c' est mete a feu les tchås, tot djåzant di l' adjint d' ene maladeye.

Ratournaedjes

[candjî]
ome di mestî del police
cåze d' ene maladeye