Aller au contenu

afwaire

Èn årtike di Wiccionaire.

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
afwaire afwaires

afwaire omrin et femrin

  1. (pus sovint eployî å pluriyal) cayet da nosse.
    • Après aveur rintré l’ tchåfaedje,
      Rewalpé ses afwaires e s’ bot,
      Ene botresse rovia ses shabots,
      La k’ ele aveut stî fé l’ ovraedje. Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.123, “Les Shabots dè l’Bottresse” (fråze rifondowe).
    • (å mônî d’ Ôdegne) Vos av des beas afwaires ki sont foirt interessants, del foirt boune farene, do bon grin et tot çou k’ i fåt. André Lamborelle (fråze rifondowe).
  2. sacwè k' i fåt traitî.
  3. (djustice) cas k' est traitî pal djustice.

Ratourneures

[candjî]
  1. esse tot e-n afwaire, awè ene afwaire
    • Dj' oya nd aler les ôtes sol betchete di leus pîs
      Tot nd alant pate a pate, onk ki n' si poléve taire
      Djha, s' ele si dispiertéve, nos åréns noste afwaire — Édouard Remouchamps, Bultén del Societé d' Lidje, Bulletin de 1858, «w:Li savtî», 77-143 (fråze rifondowe).
  2. avou ses setès afwaires
  3. vocial l’ afwaire

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
afwaire