côpe-feu

Walon (Rifondou)

Aplacaedje di : « côpe » + « feu »

AFE :
- diferins prononçaedjes : /koːp.ˈføː/ /kõːp.ˈføː/ (betchfessî ô)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /kõːp.ˈføː/
Ricepeures : côpe-·feu

côpe-feu (nén candjåve) omrin

(mot d’ foistî) stindêye divins on bwès côpêye po-z espaitchî l' fouwåds di si stårer.
- Cweri dvins les clairisses li voye d' ene biesse ou l' ôte ;
  Tofer esse a l' awaite e bwès, so les côpe-feu ; — Louis Lagauche, "L' inmant", (1947), Li ponne dè gård di bwès, p. 147 (fråze rifondowe).
(pus stroetmint) fwait sol tins minme d' on fouwåd po l' stantchî.
- Mins, mågré les côps d' hatches, les côpe-feu k' on-z î drouve,
  Les waezons k' on ristoûne et çou k' on bouxhe djus,
  Come èn infier, li feu passe oute et porshût si ouve
  Avou l' côp d' mwin do diåle ! Li vint, ki huze dissus ! — Louis Lagauche, "L' inmant", (1947), Li ponne dè gård di bwès, p. 148 (fråze rifondowe).

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

côpe-feu