djoûr
Etimolodjeye 1
[candjî]
Loukîz a : « djoû »
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal |
|---|---|
| djoûr | djoûrs |
djoûr omrin
- djoû.
- On djoûr vinrè ki n’a pus v’ni,
èt ki sèrè l’ dièrin por mi.
Et ci djoûr-là, ku d’meûr’rè-t-i,
du tos l’s-ôtes djoûr du m’ vèye, èt d’ mi ? — Louis Remacle, Les Cayés walons, dins « Fagne »lº 9, 1969, p. 177.- On djoû vénrè ki n' a pus vnou
et ki serè l' dierin por mi
Et ci djoû la, ki dmeurrè-t i di tos ls ôtes djoûs di m' veye et d' mi ?
- On djoû vénrè ki n' a pus vnou
- On djoûr vinrè ki n’a pus v’ni,
Mots d’ aplacaedje
[candjî]Sipårdaedje do mot
[candjî]Hôte Årdene, Basse Årdene, miersipepieuzmint e l’ notule ALW 3.120 (mape 41) .
Ortografeyes
[candjî]Etimolodjeye 2
[candjî]Viebe
[candjî]djoûr
- djouwer.
- Èt vos passîz vosse tins à crîre, à rîre, à djoûr — Louis Piron, dins Li ptite vatchresse, p. 2 (fråze rarindjeye).
Sipårdaedje do mot
[candjî]Basse Årdene (dilé Bastogne)
Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :