eraire

Walon (Rifondou)

Etimolodjeye

Tayon-bodje latén « [arare » ‎(« tcherwer »), did la aratrum, "eraire"; li mot walon nous vént dandjreus pal voye d' èn ôte lingaedje roman, vêyanmint ki l' vraiy mot walon åreut sitî *åråre. Cf. cat. arada, oc. araire, it. arato, roumin arat, roumantche arader etch.

Sustantif

eraire femrin

(mot des cinsîs) foirt simpe usteye di bwès, avou djusse on schî et ene cawe, po schaver l' tere divant del semer.
- Aspite ene nûlêye di coirbås
  K' ramexhnèt tot l' måva bisteu
  Ki l' eraire vént d' abouter foû — Henri Simon (fråze rifondowe)..
- Tot fjhant k’ les roukes di so les teres
  S’ esprindèt come des bruzis,
  Li solo hene ene blame ki va rglati
  Sol schî d’ ene eraire. — Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Li plope », 1923, p.33 (fråze rifondowe).
- Adon, cwand tote ciste årmonreye kimince a flåwi, vos veyoz e mitan d' on tcherwè ki lyi sieve di pî d' soke (...) èn ome et ses bayås atelés a l' eraire — Louis Lagauche, "Prindoz vosse bordon" (1937), p. 32 (fråze rifondowe).
(pa stindaedje) simpe tcherowe, mins k' a on rîsse, dabôrd ki rtoûne li tere d' on seu costé.
- C' est Louwis li dierin k' a djouwé avou ene eraire a Transene; po disroyî: ça aléve bén — Lucyin Mahin, eredjistrumint da Joseph Deveux, cassete 39b (fråze rifondowe)..