eraire
 |
Cial, n a des racsegnes eciclopedikes so les eraires |
Walon
eraire [f.n.]
1. (mot des cinsîs) foirt simpe usteye di bwès, avou djusse on schî et ene cawe, po schaver l' tere divant del semer. Aspite ene nûlêye di coirbås K' ramexhnèt tot l' måva bisteu Ki l' eraire vént d' abouter foû. (H. Simon). F. araire.
2. (pa stindaedje) simpe tcherowe, mins k' a on rîsse, dabôrd ki rtoûne li tere d' on seu costé. C' est Louwis li dierin k' a djouwé avou ene eraire a Transene; po disroyî: ça aléve bén (ramexhné pa L. Mahin). On dit eto : simpe brabant. F. charrue élémentaire.
