Aller au contenu

s’ anoyî

Èn årtike di Wiccionaire.
(Redjiblé di s' anoyî)

Etimolodjeye

[candjî]

Aplacaedje prono « s’ » + viebe «anoyî».

Prononçaedje

[candjî]

Viebe

[candjî]

s’ anoyî (viebe å prono muroetrece)

  1. divni anoyeus.
    • Les djins ki s' diviertixhèt trop s' anoyèt. Motî Forir (fråze rifondowe).
    • On s’ anoye. On-z a l’ moirt e l’ åme, Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Quî sét ?», 1909, p.134 (fråze rifondowe).
    • Bassès måjhones sins djoye, måhaiteyes, pôvriteuses,
      Leyant vey des façådes sins beaté, sins ratrait ;
      Fjhant des hisdeus vinåves tot djondant vos paroezes
      Wice ki l' ovrî do fond s' anoye disk' å waxhea ! Louis Lagauche, "L' inmant", Å neûr payîs dè l’ hoye, (1947), p. 129 (fråze rifondowe).
    • Li vwès des clotches s' anoye ås recwiyems
      Pask' on Walon a dit «disca!» Henri Lerutte (fråze rifondowe).

Mots vijhéns

[candjî]

Fås amisse

[candjî]

Li francès «s'ennuyer» a on sinse ene miete diferin (vout dire si peler, èn nén s' plaire ene sadju).

Ortografeyes

[candjî]

Loukîz a : « anoyî »

Ratournaedjes

[candjî]
divni anoyeus