vårén
Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.Etimolodjeye
[candjî]mot d' aplacaedje viebe + prono coplemint.
Sustantif
[candjî]vårén omrin et femrin
| singulî | pluriyal | |
|---|---|---|
| omrin | vårén | våréns |
| femrin | vårene | vårenes |
- ene sakî ki n' våt rén morålmint, rénnvåt.
- C' e-st ene pekêye di våréns, i våt mî s' è dmefiyî. — Motî Gilliard (fråze rifondowe).
- Estô do schoûter, les våréns avént rbatou atote — B. Louis.
- C’èsteût Djudas qui v’néve
Avou lès côpeûs d’boûse, lès voleûrs, lès vårins,
Lès èscrokeûs, lès feumes di djôye, lès pampayårs
Tote li raskaye sins no qu’on troûve divins lès vèyes
— Joseph Mignolet, "Li tchant del croes", 1932, p. 89.
- (tot cåzant å rvier)
- C' e-st ene pitite vårene come tot, elle a l' tour po vos etourpiner. — Motî Gilliard (fråze rifondowe).
Sinonimeye
[candjî]- (ene sakî ki n' våt rén) : rénnvåt
Addjectif
[candjî]vårén
- Ki voet evi l' ovraedje, ki n' boute nén voltî.
- Il esteut trop vårén po rprinde li botike di ses parints.