Aller au contenu

djine

Èn årtike di Wiccionaire.
Loukîz eto : djîne.

Etimolodjeye 1

[candjî]

Calcaedje di l’ inglès « jean », padecô eto dizo cogne pluriyale (jeans). Dataedje do mot : 1970.

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
djine djines

djine omrin

  1. (mot d’ mousseure) bleuwe marone di foite toele, sovint splincante.
    • Elle aveut on bén splinctant djine avou ene lådje cingue di cur.
    • Omes et femes, cåzu tertos l' djoû d' ådjourdu s' mousnut avou des djines di grosse bleuwe toele, co bén sovint disfirloctêye Motî Gilliard (fråze rifondowe).
    • Dire ki dji m’ moussive come ene sins-oneur, avou mes marones-djines todi pus splincantes Lucyin Mahin, Moude a rvinde.
    • Tos les djoûs al nute, cwand ele rarivéve e s' cotche avou si biciclete, ele si discandjive raddimint, rissaetchî si marone-djine, si taye et si ptite calote, eyet mete ene grande lådje fene cote po-z esse a si åjhe, avou on noret d' tiesse po ravôtyî ses tchveas Lucyin Mahin, Vera.
  2. (mot d' costire) bleuwe sitofe del minme cogne.
    • Ele s' a atchté ene pitite camizole di djine; elle est mo prôpe avou ça.
Parintaedje
[candjî]

marone-djine

Ortografeyes
[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Li mot n’ est nén dins : S0
Ratournaedjes
[candjî]
marone di grosse bleuwe toele

Etimolodjeye 2

[candjî]

Calcaedje do francès « djinn », lu-minme di l’ arabe « جِنٌ » (ǧn), demon.

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
djine djines

djine omrin

  1. demon.
    • Gn a co on discatibulant dominne ki vos seroz etrinnés (u etrinnêyes) divins : les emacralaedjes, les rbouteus, les fakirs, les djines, et les egzôrçulaedjes. Lucyin Mahin, Vera.
Ratournaedjes
[candjî]
djine