Aller au contenu

gofå

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje « gofe » avou l’ cawete «  »

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
gofå gofås

gofå omrin

  1. gofe.
    • Tot d' on côp, cwand on pinse aveur vudî l' gofå,
      On s' aparçût k' èn ome : o, ki dji-dju, èn esclåve
      N' est nén rmonté. Mildiu ! haye ! haye ! i fåt k' on l' såve…
      Mins les ôtes sont trop flåwes po raler viè l' shoflå
      Louis Lagauche, "L' inmant", Les coraedjeus, (1947), p. 92 (fråze rifondowe).
Parintaedje
[candjî]

Ratournaedjes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
  • gofå : E1
Li mot n’ est nén dins : E203, R10, C61

Sipårdaedje do mot

[candjî]

w. do Levant

Ratournaedjes

[candjî]
gofå