Aller au contenu

longou

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje « long » avou l’ cawete « -ou ».

Prononçaedje

[candjî]

Addjectif

[candjî]
singulî pluriyal
omrin longou longous
femrin padrî longowe longowes
femrin padvant longowe longowès

longou omrin

  1. bråmint pus long k’ lådje.
    • Li guepård a on longou coir. Pablo Sarachaga.
    • Des longowès ongues. Motî Forir (fråze rifondowe).
    • A ! Come i dvént halcrosse li pôve pitit poncea
      Ki rloye les êrives do rew et k' hosse e mantche,
      La k' ses longowès coxhes et kékès viyès plantches
      Sont divnowes viermouyeuses do mossea
      Louis Lagauche, "L' inmant" (1947), p. 75 (fråze rifondowe).
  2. ki deure lontins tot djåzant d' èn air, d' on brut.
    • Bén vos avoz d’ l’ aplomb
      Do vni dvins nos brouwires cwand l’ brune kimince a dschinde,
      Ki les oujheas d’ måleur, londjinnmint fjhèt-st etinde,
      Des longous airs di moirt. Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.188, “Li Brac’neu” (fråze rifondowe).
  3. (linwince) ki deure lontins, tot djant d’ ene voyale.
    • Li rfondaedje des longous O.

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
bråmint pus long k’ lådje
ki deure lontins