oteur
Etimolodjeye
[candjî]Calcaedje do francès « auteur » (minme sinse); li scrijha « au » ni respondant nén å betchfessî å ni å betchfessî ô est riscrît come simpe « o ».
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɔ.ˈtøːʀ/ /oː.ˈtøːʀ/ /õ.ˈtøːʀ/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɔ.ˈtøːʀ/
- Ricepeures : nén rcepåve
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal | |
|---|---|---|
| omrin | oteur | oteurs |
| femrin 1 | oteure | oteures |
| femrin 2 | otoresse | otoresses |
oteur omrin
- (no d’ mestî) li ci k' askepeye ene ouve d' årt.
- (pus stroetmint) scrijheu d' lives, d' arimés, di paskeyes, di pîces di teyåte.
- Vocial l' indecse des oteurs ki sont-st eplaidîs so nosse waibe.
- «Ni dmanez nén so l' soû», c' est on ptit live di deus oteurs des hôteurs.
- Vos convénroz k' po on côp d' saye nosse djonne oteur aveut fwait on côp d' mwaisse. — Joseph Mignolet, "Li walon å payîs di Lîdje" (1938), p.53 (fråze rifondowe).
- li ci ki scrît l' istwere d' on fime.
- (éndjolike) li ci ki scrît l' côde d' on programe infôrmatike.
- Dins les programeus, gn a des vraiys oteurs, ki scrijhèt des vraiys tchîfs-d'-ouve, eyet t' as des peclêyes di fjheus d' programes al vinvole.
- li compôzeu d' ene muzike.
Mots vijhéns
[candjî]edvinteu, troveu, fijheu, amonteu, adjinçneu, askepieu, cåzaedjisse.
