Aller au contenu

caractere

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje vî grek « χαρακτήρ » (kharaktêr) ‎(« rimarke »), pal voye do francès « caractère » (minme sinse).

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
caractere caracteres

caractere omrin

  1. volonté, exhowe dins s' kidujhance.
  2. estance di l' esprit, di fé avou les emôcions, di s' kidure.
    • Les efants k’ avént stî si bons,
      Si doûs, si crustins, djusk’ adon,
      Candjît tot d’on côp d’ caractere,
      Divnît caegnaesses, metchants, vireusJoseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.85, “Li Vôye di l’Eglise” (fråze rifondowe).

Ratourneures

[candjî]
  1. aveur bon caractere
  2. foirdjî on caractere : prusti on caractere.
    • Ces rmimbrances la foirdjèt nosse caractere
      Dizo l' bleu cir di nosse payis walon !Louis Lagauche, "L' inmant", Dizo s’ bleû cîr, (1947), p. 123 (fråze rifondowe).

Parintaedje

[candjî]

Mots d’ aplacaedje

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
volonté, exhowe dins s' kidujhance
deure destinêye k' on n' pout waire candjî