Aller au contenu

carotche

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

calcaedje do francès « carosse » (minme sinse)

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
carotche carotches

carotche femrin

  1. sôre di vî tchår po les grandès djins.
    • Djalot des beas carotches ki rôlént sol grand-rote,
      Ki ti loukive sovint les pîs dvins les tcherwés ;
      T' as kheré t' viye eraire !… Pwis t' as passé tot houte,
      Li djoû k' on mådit sondje vina po t' rascråwer ! Louis Lagauche, "L' inmant", (1947), A ‘n-ancyin payîsan, p. 152 (fråze rifondowe).
    • Èt s' n' ouhint nin r'moussî
      O carotche, po s' rèclôre,
      On l's-aléve sûr magni !
      Camille Gaspard.
    • Li carotche da Cropecinde
Ratourneures
[candjî]
  1. rôler carotche : moenner ene veye di ritche
  2. tot ou rén, carotche ou bezaece : tot ou rén, rén ou l' dobe
Mots d’ aplacaedje
[candjî]

carotchêye

Parintaedje
[candjî]

carossî

Ortografeyes
[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
[candjî]
carotche