Aller au contenu

goglete

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje francès « goguette » (minme sinse) avou l' assaetchance do bodje « glet- » ‎(« glet »)

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
goglete gogletes

goglete femrin

  1. fijhaedje d' esse djoyeus, di fé rire.
    • Nou rafiya n’ aloumrè pus m’ loukeure,
      Mi cour mel dit ;
      Di nole goglete i n’ årè måye pus d’ keure
      I sonne todi ! Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Mi cour" (fråze rifondowe).
    • N' avéns ns nén po nos plaire nos paskeyes, nos gogletes,
      Nosse vî croté bourgogne et nosse haitî placou !Louis Lagauche, "L' inmant", Ås walons, (1947), p. 116 (fråze rifondowe).

Ratourneures

[candjî]
  1. dire des gogletes.
  2. esse divins les gogletes : aveur bon.

Sinonimeye

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Li mot n’ est nén dins : R10

Ratournaedjes

[candjî]
goglete