måheulé
(Redjiblé di måheulêye)
Etimolodjeye
[candjî]Aplacaedje tîxhon : « må » + « heulé »
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /mɒː.høː.ˈle/ /mɑː.høː.ˈle/ /mɔː.høː.ˈle/ Prononçaedje a radjouter (betchfessî å)
- (pa rfrancijhaedje) /mɔ.ø.ˈle/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /mɔː.høː.ˈle/
- Ricepeures : må·heu·lé
Addjectif
[candjî]| singulî | pluriyal | |
|---|---|---|
| omrin | måheulé | måheulés |
| femrin padrî | måheulêye | måheulêyes |
| femrin padvant | måheulêye | måheulêyès |
måheulé omrin (come addjectif djondrece, metou padvant u padrî l’ no)
- (vî mot), ki n' vout waire di bén po les djins.
- Gn a k' des måheulés ki polexhe taper des sfwaitès noveles foû ! — Motî Forir (fråze rifondowe).
- Li significåchon, ci deût-èsse li måtwèrtchî grabouyeûs papî qui l’ må-heûlé houssî a-st-awou l’ front di m’ rimète. — Henri Simon, « Janète » 1911, (eplaidaedje da Jean Haust di 1936), p.137.
- måhonteus.
- Måheulé, potince ki t' es ! — Motî Haust (fråze rifondowe).
- Hé la ! Dijhoz don, madame, i gn a vosse grand måheulé biesse di cok ki vént co do braire come on vea, djusse dizo m' colebire ! — Paul-Henri Thomsin, "Li vî bleu", 2011 (fråze rifondowe).
Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
