Aller au contenu

marlou

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Calcaedje do francès « marlou », vî mot di l' argot d' Paris volant dire « macrot ».

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
marlou marlous

marlou omrin

  1. (cåzu todi dins l' ratourneure « fén marlou ») ome finåd.
    • On rcwire Cadoudal tote li djournêye … Al vude ! …
      —C' e-st on fén marlou, Cadoudal !
      Paul-Henri Thomsin, ratournant Li diâle è cwér, ine avinteûre di Bakelandt l’èspiyon di Napolèyon à Lîdje, 2009, p. 38 (fråze rifondowe).

Sinonimeye

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
  • marlou : E1
Li mot n’ est nén dins : E89, E203, C61

Sipårdaedje do mot

[candjî]

w. do Levant

Ratournaedjes

[candjî]
marlou