marlou
Apparence
Etimolodjeye
[candjî]Calcaedje do francès « marlou », vî mot di l' argot d' Paris volant dire « macrot ».
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /maʀ.ˈlu/ (minme prononçaedje cåzu pattavå)
- (pa rfrancijhaedje) /maʁ.ˈlu/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /maʀ.ˈlu/
- Ricepeures : mar·lou
Sustantif
[candjî]singulî | pluriyal |
---|---|
marlou | marlous |
marlou omrin
- (cåzu todi dins l' ratourneure « fén marlou ») ome finåd.
- Vos veyoz k’ i fwait des antchous,
Po sayî do hanter l’ båshele ;
Li djonne kimere est frisse et bele,
Et nosse gayård e-st on marlou. — Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), «Li bâhège di Judas», p.132 (fråze rifondowe). - On rcwire Cadoudal tote li djournêye … Al vude ! …
—C' e-st on fén marlou, Cadoudal !
— Paul-Henri Thomsin, ratournant Li diâle è cwér, ine avinteûre di Bakelandt l’èspiyon di Napolèyon à Lîdje, 2009, p. 38 (fråze rifondowe).
- Vos veyoz k’ i fwait des antchous,
Sinonimeye
[candjî]onk k' i s' î fåt nén fiyî
Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
- marlou : E1