Aller au contenu

violete

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « violete », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
violete violetes

violete femrin

  1. pitite violêye fleur.
    • Li violete, por mi, c’ esteut ene fleur k’ aveut on sint-bon djamåy parey. Lucien Somme (fråze rifondowe).
    • Dji n’ pou rovyî k’ el såjhon des violetes,
      Ele mi dérit :
      Louke ces oujheas apîçtés sol coxhete… Nicolas Defrecheux, Leyîz-m’ plorer (fråze rifondowe).
    • Et l’ feye di nosse mayeur, k’ esteut bén a s’ navete,
      Touma cåzu påmêye cwand l’ nute drova ses poites,
      Ki l’ vwès do råskignou fjha fruzi les violetes,
      Ki l’ lune vina tamjhî ses rdjets dvins les foyes vetes. Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), «Dimesfiiz-v’ di v’piède», p.156 (fråze rifondowe).

Parintaedje

[candjî]

c’ est nén totes rôzes et totes violetes

Parintaedje

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
violete