Aller au contenu

amete

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Do viebe « mete » avou l’ betchete « a- » des viebes.

Prononçaedje

[candjî]

Viebe

[candjî]

amete (viebe å coplemint) (5inme troke) (codjowaedje)

  1. dire d’ ene sakî k’ il a fwait ene sacwè d’ disfindou.
    • I m’ amete di tos les mås del daegn !
    • A dju ametou ene sakî, ô, mi ?
    • L’ abé Tixhe aveut stî ametou, dedja dispu ene hapêye, d’ ahaetchî les efants e s’ måjhone et d’ les î zigouyî. José Schoovaerts (fråze rifondowe).
    • On n’såreût m’amète di l’avu r’toûrné!— Émile Wiket, Fruzions d' cour, p.168.
  2. tot cåzant d’ on djudje d’ estruccion, ramasser ene sakî tot lyi anonçant oficirmint k’ on a les pinses ki c’ est lu (leye) k’ a fwait ene sacwè d’ disfindou pa li lwè.
  3. mete å tribunå.

Ratourneures

[candjî]
  1. amete a : mete sol dos di.
    • Çou k’ i fwait d’ må, i l’ amete a èn ôte.


Parintaedje

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
dire d’ ene sakî k’ il a fwait ene sacwè d’ disfindou
ramasser ene sakî tot lyi anonçant oficirmint k’ on a les pinses ki c’ est lu k’ a fwait ene sacwè d’ disfindou pa li lwè
mete å tribunå
amete a
  • Francès : imputer à, en incriminer, attribuer à, reprocher à