Aller au contenu

manant

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Tayon-bodje latén « manere » (dimani), vî lingaedje d’ oyi « maner » (minme sinse) avou l’ cawete « -ant ».

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
manant manants

manant femrin

  1. djin do peupe.
    • Por on manant, dji vos l’ garanti,
      Apicî on pwin, i volerè è prîjon.
      Mins lès pourcias qu’ont l’ brès long
      Il âront todi raîson
      Jacques Desmet.
    • Li manant qui vique et qui moûrt dizo l’fèrôme dè signeûr, èl lome li tchèstê mådit Joseph Mignolet, "Li Payîs des Sotês", 1926, p. 27.
  2. (oujhea) oujhea ki n' vole nén eviè nonne e-n iviér.
    • Dès copes d’oûhês, divins lès manants, s’ûnihèt po tote li vèyeJoseph Minet, "Les oujheas di nosse payis", p. 9.

Ratourneures

[candjî]
  1. gros manant : gros cinsî

Parintaedje

[candjî]

manante

Sinonimeye

[candjî]

Contråve

[candjî]

Fås amisse

[candjî]

Li francès «manant» n' a nén l' minme sinse.

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
manant
oujhea