Aller au contenu

schayteu

Èn årtike di Wiccionaire.
Ordinairmint Dirî cossoune
s’ on prononce /sk/
schayteu eschayteu

Etimolodjeye

[candjî]

No d’ fijheu do viebe : « schayter »; çou ki dene on mot avou l’ dobe cawete « -teu ».

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
omrin schayteu schayteus
femrin 1 schayteuse schayteuses
femrin 2 schaytêyresse schaytêyresses

schayteu omrin

  1. (no d’ mestî) ome ki monte so les toets po mete des schayes.
    • Li ptit valet mi l' a grawyî foû del tiesse avou l' betchete d' on clå d' schayteu, mins dji voe co clair assez po n' nén fé des biestreyes. Joseph Vrindts, « Li pope d'Anvers » (1896), p.42 (fråze rifondowe).
    • Li plombî so l' atchenå, aguigne li schayteu Pierre-Joseph Dosimont (fråze rifondowe).
    • - Kî k' c' est ki s' pa est l' pus hôt-plaecî d' nozôtes?
      - C' est mi dit-st i l' fi do schayteu.
    • Cwand l' moirt n' aveut pont d' famile, c' est li schayteu — nosse pere, dabôrd — et kékes vijhéns ki l' alént woeyî Maurice Georges (fråze rifondowe et rarindjeye).

Sinonimeye

[candjî]

Rilomêye do mot

[candjî]

Li mot dins on tite di live, di gazete, di soce, di marke

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Li mot n’ est nén dins : E200, S109, O2

Ratournaedjes

[candjî]
ome di mestî ki fwait les toets