tchaive

Walon

Sustantif

tchaive f.

1. gayole di oizires, di clåyes, po tcheryî les poyes, les colons.
   • Po ndaler å saetchaedje å sôr di l' årmêye, end aveut troes u cwate ki poirtént des tchaives ås pidjons. — P. Gilles (fråze rifondowe).
   • I vnént avou troes tchårs, li prumî saetchî pa on tchvå, avou padzeu ene tchaive avou troes poyes — Gérard Havelange (fråze rifondowe). Loukîz a :

   F. cage, cageot.

Etimolodjeye : latén « cavea » (cadje).

Sustantif

| tchaivlêye [f.n.]

1. çou k' gn a dins ene tchaive.

Sustantif

| tchaivlî [o.n.]

1. (v.m.) martchand d' oujheas, martchand d' djibî, ki vneut avou des tchaives.

   Loukîz a : cocrecî.

   F. volailler.