Aller au contenu

veneråbe

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Tayon-bodje latén « venerabilis » ki pout esse adôré.

sins 1

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
veneråbe veneråbes

veneråbe omrin

  1. (e l’ eglijhe catolike) foirt rilujhant et dôré cayet k' on mete l' osteye divins po-z esse adôré des creyants.
    • C'esteut l' årtcheveke ki poirtéve li veneråbe al porcession. Motî Forir (fråze rifondowe).
  2. (belès-letes) rlujhante et forfante sacwè.
    • Frisse et djoyeuse pol djonne påkete ;
      Sampreus l’ djoû k’ ele s’ aveut maryî ;
      Sampreus et strik pol nouve merete ;
      Veneråbe fwait po-z andoûler,
      Dzo les lunetes del boune grand-mere. Martin Lejeune, “Œuvres lyriques du poète Martin Lejeune” p.184, « Lu lîve du mèsse dèl grand-mêre » (fråze rifondowe).
  3. (amon les francs-maçons) prezidint del lodje maçonike.
    Ene fråze d’ egzimpe est co a radjouter.

Parintaedje

[candjî]

Sinonimeye

[candjî]
cayet po-z ascoyî l' osteye
rlujhante et forfante sacwè

Sipårdaedje do mot

[candjî]

w. do Levant

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
cayet po-z ascoyî l' osteye
tchîf franc-maçon