etiester
Etimolodjeye
[candjî]Bodje « tiest- » (« tiesse ») avou l’ betchete « e- » d’ ecloyaedje des viebes avou l’ cawete di codjowaedje « -er » des viebes.
Viebe
[candjî]| Djin et tins | Codjowa |
|---|---|
| Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | etiestêye |
| Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | etiestez |
| Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | etiestans |
| Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | etiestêynut |
| Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | etiestêyrè |
| Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | etiestéve |
| Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | etiestêye |
| pårt. erirece (dj’ a, vos av) | etiesté |
| Ôtes codjowaedjes | come tchicter |
etiester
- (v. sins coplemint) monter e l' tiesse, po ene abwesson a l' alcol.
- C' est on vén k' etiestêye — D.T.W.
- (viebe å prono) :
Loukîz a : « s’ etiester ». voleur continouwer a fé çk' on a håsse, sins schoûter ls ôtes.
- Dj’ a bea l’ rimostrer : i s’ etiestêye a doirmi cwand i s’ divreut dispierter — José Schoovaerts, ratournant les Contes des meye nutes et l' nute (fråze rifondowe).
- Lès bwèh’lîs s’ètièstèt : li cwède èst co r’tinkèye
èt, la qui l’ tchinne riplôye, on côp d’ hèpe bin mètou
lî vint racrèhe si plåye tot lî r’hapant dèl fwèce. — Henri Simon. - Pocwè voleur vis etiester a shure ene voye ki moenne nole pårt ? — Joseph Mignolet, "Li vôye qui monte" (1933), p.27 (fråze rifondowe).
Ratournaedjes
[candjî]monter el tiesse
Francès : monter à la tête
s' etiester
- Francès : s'entêter (fr), s'opiniâtrer (fr)