Aller au contenu

ôrreye

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje « ôr », avou l’ cawete « -reye ».

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
ôrreye ôrreyes

ôrreye femrin

  1. (mot d’ djowalî) cayet fwait d' ôr.
    • Blawetes ki dji vs apoite, firmint, les ouys cligntants,
      Come dji vs apoitreu ene wåde
      Tote ridoxhante d’ ôrrèyes et di spiyons d’ diyamants,
      La k’ vos discovroz, s’ catchant,
      Li cour d’ on camaeråde ! — Émile Wiket, Fruzions d' cour, p.87 (fråze rifondowe).
    • Dji n’ aveu djamåy rescontré
      On bribeu k’ poirtéve di l’ ôrreye,
      Et dj’ pou dire, tot veyant ene pareye,
      Ki dj’ fouris, mafrike, bén ewaeré. Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.69, “L’Onai d’ôr” (fråze rifondowe).
  2. (pa stindaedje do sinse) tolminme ké bidjou.
    • Elle a vindou tote ses ôrreyes po mete des aidants al caisse di spågne Motî Forir (fråze rifondowe).
    • N a-t i on botike d' ôrreyes avår la? Motî Haust (fråze rifondowe et rarindjeye).
    • N' èva nén divins ç' coulot la avou tes ôrreyes; ti t' î frè ratinde !


Rilomêye do mot

[candjî]

Li mot dins on tite di live, di gazete, di soce, di marke

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
cayet fwait d' ôr
  • Francès : objet en or (nén ratournåve direk e francès)
bidjou