Aller au contenu

boude

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Bodje nén bén cnoxhou, mins do minme sourdant et do minme sinse ki l' occitan « borda » (minte), k' a dné après l' francès « bourde » (biestreye).

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
boude boudes

boude femrin

  1. sacwè ki n' est nén l' veur k' on dit po tromper les djins.
    • Di totes manires, les djonnes d' ouy ni creyèt pus k' leus boudes Paul-Henri Thomsin (fråze rifondowe).
  2. fåsse sacwè contêye po fé rire.
    • Les boudes k' il aboutèt siervèt a semer l' djoye Marcel David (fråze rifondowe).

Ratourneures

[candjî]
  1. s' il åreut morou di s' prumire boude, gn a lontins k' i sereut rovyî: dijhêye po on grand minteu.

Parintaedje

[candjî]

Sinonimeye

[candjî]

kénte, couyonåde; Loukîz a : « minte »

Pwaire minimom

[candjî]

boute

Sipårdaedje do mot

[candjî]

w. do Levant

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
racontaedje nén vraiy Loukîz a : minte
istwere nén vraiye, mins ki fwait rire Loukîz a : fåve

Etimolodjeye

[candjî]

Do viebe «bouder»

Codjowa

[candjî]

boude

  1. brogne, grogne.
    • - Pourquoi n’est-il pas là ?
      - Il boude.
      • - Pocwè n' est i nén la ?
        - I brogne.