Aller au contenu

carnadje

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

[candjî]

Tayon-bodje latén « carnaticum » ‎(« abatwer »), pal voye do francès « carnage ».

Prononçaedje

[candjî]

Sustantif

[candjî]
singulî pluriyal
carnadje carnadjes

carnadje omrin

  1. waeraxhe dismolaedje, touwreye.
    • Les tchesseus ont fwait-st on grand carnadje di lives, di pietris et d' singlés Motî Forir (fråze rifondowe). & Motî Haust (fråze rifondowe).
    • So moens pô d' tins k' i fåt pol sicrire, li manaedje k' on pô dvant esteut si bén e plaece ni ravizéve pus k' on tchamp d' carnadjes. Joseph Vrindts, « Li pope d'Anvers » (1896), p.8 (fråze rifondowe).
  2. samrou, disdut.
    • Il ont fwait carnadje tote nute Motî Haust (fråze rifondowe).
  3. pluriyal abîmaedje.
    • On a si vite fwait des carnadjes :
      Pår, cwand on n’ est gote afaiti
      A mete tant d’ afwaires so ene tcherete. Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.28, “On Baguège Jus d’la Mouse” (fråze rifondowe).

Ratourneures

[candjî]
  1. fé carnadje
    • Ses sôdårts fjhît carnadje
      Et disbobinît li cité d’ Sint-Lambiet Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.177, “Es Châte” (fråze rifondowe).

Parintaedje

[candjî]

Ortografeyes

[candjî]
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

[candjî]
waeraxhe dismolaedje, touwreye