soûfe

Walon

Sustantif

soûfe f.

1. noere cinde ki dmeure plakêye al tchiminêye, dins ene sitouve, evnd.
   • A l' ivier, li soûfe foume del tchiminêye.
   • Li ptit Djezus k' est so l' viye fouwire est rascovrou di soûfe et d' poûssires (Raphaël Zander).
   • Si t' åreus yeu metou l' feu al moye di fåde divant del ricatchî, ça åreut fwait on braijhisse, et tot tourner a soûfe — L. Mahin.
   • Po-z espaitchî l' fier et l' acî do-z eruni, les fåt pinturer avou del tchôde tourbantene, k' on-z a fwait fonde del soûfe didins (ramexhné pa L. Léonard).

   On dit eto: souye, sûne.

   F. suie.

Etimolodjeye: erî-rfwait gayel "soudia" (minme sinse), avou ridaedje d' ene erî-rfwaite disfondowe: "soûxhe" eviè "soûfe" (ridaedje H = F), dizo assaetchance di shoufe.