vanter
Apparence
Etimolodjeye
[candjî]S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « vanter », el pout stitchî vaici.
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- prononçaedje zero-cnoxheu : /vã.ˈte/ (minme prononçaedje pattavå)
- Ricepeures : van·ter
Viebe
[candjî]Djin et tins | Codjowa |
---|---|
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | boute |
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | boutez |
Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | boutans |
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | boutnut |
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | boutrè |
Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | boutéve |
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | boute |
pårt. erirece (dj’ a, vos av) | bouté |
Ôtes codjowaedjes | come bouter |
vanter (viebe å coplemint) (å prono : si vanter)
- dire do bén d’ ene sakî, d’ ene sacwè, pol fé bén vey, pol mete ådvant d’ tot.
- Vos vnoz co vanter vo martchandijhe ? — Motî d’ Nivele, a « mèprijî » (fråze rifondowe).
- I fåt todi k' i vante ses efants. — Motî Gilliard (fråze rifondowe).
- Ossu tote li tåvlêye
Ni trovéve nén des mots beas assez po vanter
Li fén gosse di tot çou k' on siervéve å diner. — Joseph Kinable, Les crostillons, 1889, On régal, p.17 (fråze rifondowe). - Des linreas dismelant l’ rapiguele
Li grosse saedje-dame, k’ ode li dringuele
Kimince a vanter l’ djonne gurzea. — Martin Lejeune, “ Œuvres lyriques du poète Martin Lejeune” p.129, « C’èst-on valèt !» (fråze rifondowe). - Leyîz m' vis tchanter bele aiwe d' Oûte di m' cour,
Come èn amoureus vante si binamêye ;
Puski vos nos dnez vosse meyeuse hinêye
Leyîz m' vis inmer d' on tinrûle amour ! — Louis Lagauche, L'aimant, Tchanson po l’êwe d’Oûte, (1947), p. 157 (fråze rifondowe).
Parintaedje
[candjî]Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
E rfondou walon :
Ratournaedjes
[candjî]dire bråmint do bén di
- Francès : vanter (fr)